Geen nieuws is goed nieuws, maar hier is toch weer

Na een paar druilerige dagen met regen en Belgische temperaturen is de Zuid-Afrikaanse hemel weer helemaal opgeklaard en schijnt het zonnetje als nooit tevoren! Het gaat nog steeds heel goed met ons en de tijd hier gaat enorm vooruit: al bijna 2 maanden hier!
Ons (Paas)weekendje Warmbaths bij onze medestudenten Steffie en Joris was er zeker één om hier neer te schrijven! Op vrijdagochtend, nog voor de hoender kraaide, zetten we de reis met onze blauwe Toyota Yaris (ik vermeld het maar voordat iemand vraagt wat voor auto het was en ik dan ‘een blauwe’ zeg) in richting ‘Bela Bela’, zo een kleine 350km hier vandaan (bijna om het hoekje hier). Toen we aankwamen waren ook An en Ben, twee docenten van ons, daar om een project uit te werken in het plaatselijke weeshuis. Het was leuk om een aantal mensen uit onze vertrouwde omgeving terug te kunnen zien en het werd dan ook een blij weerzien waar er honderduit werd verteld over de afgelopen weken! Ook kregen we de opdracht van Joan, de huisBAZIN waar Steffie en Joris verblijven, om An en Ben terug naar de luchthaven in Johannesburg ( 200km terug) te brengen. Zo goed als we zijn, hebben we dat zonder mokken gedaan (tegenpruttelen durfden we niet). Maar toen bleek dat de weg toch niet zo duidelijk stond aangegeven en het begon te schemeren en de tijd begon te dringen (gelukkig waren we vroeger vertrokken dan Ben voorstelde) was het tijd voor een stevige portie stress! Maar de Potjes zouden de Potjes niet zijn als ze deze klus niet op tijd geklaard kregen en intussen staan An en Ben weer veilig op Belgische bodem!
De volgende dag zijn we het ‘Talje’ house waar Steffie en Joris stage doen, gaan bezoeken. Dit is een weeshuis voor straatkinderen met een mentale handicap en dit is toch wel het ‘paradijs voor opvoeders’. Helaas niet het paradijs voor de kinderen zelf, want de omstandigheden waren soms schrijnend. Maar we verloren er ons hart en zijn nu vastbesloten om een nieuwe stageplaats te krijgen bij ons in Potchefstroom! We voelen ons namelijk niet ‘voldaan’ met ons werk, zeker niet nu we dit gezien hadden. We zijn momenteel aan’t lobby’en om in het Potchefstroomse ‘Childhouse’ te mogen werken, dit is ook een weeshuis voor kinderen met gedragsproblemen of gewoonweg kinderen die geen ouders meer hebben. Dat is wat we moeten hebben! Wat we nu doen is wel interessant en we leren veel bij over ‘social work’ maar we zijn en blijven (toekomstige) opvoeders. Ik hoop echt dat het lukt, we houden jullie op de hoogte.
’s Avonds hebben we kennis gemaakt met het zwarte Afrika ‘by night’ (zwarter kan haast niet he :)): een (Paas)misviering in een township die welgetelde vijf (!) uren geduurd heeft (voor ons, want het was toen nog niet afgelopen). Haleluia, Praise the Lord! Een schitterende ervaring, maar we moeten eerlijk zijn: vijf uren zijn te lang. Het begon rustig: stukje bijbel, stukje zingen, rechtstaan, zitten, rechtstaan, zitten enz.. Dan kwam er een preek van 1u en 13 min waar er zowel geschreeuwd, gelachen als gegooid met voorwerpen werd. En we begrepen er allemaal niet zoveel van, de enige taal die gesproken was, was Tzutu of zoiets. Vervolgens werd het doek verwijderd en kwam Jezus op het kruis tevoorschijn waarop zowaar een collectief orgasme ontstond! Er werd gejoeld, gedanst en gezongen en toen de herrie een beetje bedaard was, was het tijd om ongeveer 60 kinderen te dopen en daarop volgend 20 kinderen hun communie te laten doen. ( Het was een beetje een all-in-one kerkdienst). Toen was het ongeveer 00u en ik voelde me al af en toe wegdutten.. maar toen begon het pas! Het ene lied volgde het andere op en er werd gedanst en gezongen alsof hun leven er vanaf hing! Mooi om te zien, voor 10 minuten, maar na een uur hadden we het echt wel gehad en om 1u zei Paulina (de vrouw waardoor we werden uitgenodigd) eindelijk de verlossende woorden: ‘do you maybe want to go home?’ en jaaaaa dat wilden we!
De volgende dag weer mee geweest naar het Talje house, waar alle (werk)handen welkom zijn. Hierna namen we afscheid van onze vrienden en Mega Kirsten zorgde weer voor een veilige terugkeer. Home sweet home, zo voelt het wel als we in ons huisje in de Auretstraat terugkomen!
Dinsdag zijn Evelien en Gregorie vertrokken, dat was toch even moeilijk en zorgde hier en daar voor traantjes. De band die je hier opbouwt in een paar maanden tijd met elkaar is echt wel sterk en het is even moeilijk als er dan iemand uit wegvalt. Maar goed, nu is de tussenstand weer gelijk: 4 Belgen – 4 Hollanders. De andere Belgen zijn inmiddels terug van hun rondreis, enkel voor 5 dagen want dan vertrekken ze weer. En Pieterjan en ik hebben een kamergenootje erbij: hij heet Bram, is (bijna) 24 jaar en is bang voor geesten. Wel gezellig ’s nachts dus! Binnenkort komen er twee nieuwelingen: Botswaners! En van onze huisbaas Wilma mogen deze twee niet in het grote gedeelte van het huis (waar nu dus alleen blanken verblijven) wonen, maar in het kleiner gedeelte achter ons huis, want ‘you can’t live together with ‘them’ ‘they’ are too different from you!’ Ongelooflijk he, ik wist niet wat ik hoorde. Maar daar is geen sprake van, die jongens betalen evenveel voor een kamer hier als hierachter en we willen graag dat ze hier komen wonen.
Voor de rest is het hier vrij rustig, ook hier is het Paasvakantie. We moeten wel nog een paar dagen per week stage doen, maar het schooltje in ‘Hospice’ is gesloten (oooh jammer). Dat wisten we niet en we hadden net een leuke activiteit uitgewerkt! 40 eieren hadden we de dag op voorhand gekookt om ze door de kinderen te laten schilderen en toen we eindelijk aankwamen met het gammele taxibusje en de eieren die het gehobbel overleefd hadden, bleek het dus keihard gesloten te zijn! Dan maar mee met de Social Worker op huisbezoek! Was heel leerrijk en ook wel confronterend, wat een armoede hier toch wel is. Voor de mensen die denken dat dat niet meer zo is omdat onze foto’s dat niet tonen: de toestanden hier zijn soms echt wel schrijnend. Maar daar maak je uit respect geen foto’s van natuurlijk.
Zo, ik denk dat ik jullie weer een waardige update heb gegeven. Ook nog even vertellen dat we dit weekend gaan raften! Alleen voor Potjes met ballen!
Bedankt ook nog altijd voor de leuke reacties, doet deugd om te lezen dat jullie ons een beetje volgen.

Lekker Naweek! (= fijn weekend)