Bezoek uit België!

Maandagochtend 4u00 te Auretstraat 28: eindelijk is het zover! Nog nooit zo vroeg zo vlug mijn bed uit geraakt, want vandaag komt het lang verwachte bezoek uit België aan… Om 7u komt de eerste lading (Anne-Astrid) en rond 10u zal de rest arriveren. ‘Fuck, het is al half 5’, klinkt het en ik zie een verdwaasde Pieterjan-in-boxershort. Na een hoop gehaast en een fikse omweg arriveren we nog netjes op tijd in Jo’burg airport. Spanning ten top, maar Anne-Astrid laat ons niet lang in spanning, als één van de eersten komt ze de gate op haar gemakske uitgewandeld. Normaal kwam iedereen gelijk aan, maar door een foutje van de vliegmaatschappij moest Anne-Astrid alleen reizen. Maar dapper als ze is maakte ze daar geen probleem van. Het was een leuk weerzien, maar dan werd het pas echt spannend! Het werd eindelijk 10u, we snelden naar de gate waar ons geduld stevig op de proef gesteld werd. Een paar hartverspringingen en 632 mensen later verscheen uiteindelijk de familie Coenegrachts + Nicky! (als aller-allerlaatsten) Euforie alom, maar na een uur liepen we allemaal samen in Johannesburg rond alsof het nooit anders was! Albert en zijn vrouw (rijke mensen uit Vroenhoven die in Johannesburg wonen) namen ons op sleeptouw en lieten ons los in de minst Afrikaanse-cultuurrijke omgeving: een gigantische shoppingcentrum waar Wijnegem ‘U’ tegen zegt. Nadien werden we uitgenodigd bij zijn thuis voor een stuk taart. Kast van een huis met privé tennisterrein, zwembad… alles erop en eraan. Onze gasten trokken ogen op: is dit Afrika? Ik was blij dat ik ze ’s avonds mee naar Potchefstroom kon nemen, het echte Afrika opsnuiven! Het werd nog een lange en gevaarlijke rit in het donker naar huis dankzij de vele putten in de grond, het gebrek aan straatverlichting en de tegenliggers die hun grootlichten niet uitdeden. Maar zoals altijd brengt Mega Kirsten dat tot een goed einde en uiteindelijk lag iedereen moe maar voldaan in bed. Niet voor lang, want om 8u ’s morgens huppelde Nicky al rond: ‘de zon schijnt, dan moet ge toch niet in bed blijven liggen he!’ Na een ontbijtje in volle zon trokken we richting Ikageng, waar de eerste dag van het voetbalproject van onze Belgische vrienden plaatsvond. Het werd een leuke eerste kennismaking met de kinderen en ook voor ons bezoek werd het al meteen een hele ervaring. Een spel uitleggen voor kinderen met een andere taal en (iets) minder structuur en dat in een open vlakte met de hete zon op je bol… dat doe je ook niet elke dag! Nadien maakten we een toer in Ikageng en het viel me op dat ik al bijna aan het straatbeeld gewoon ben, in vergelijking met onze gasten die er even stil van werden. De armzalige checks, de kinderen op blote voeten, de erbarmelijke omstandigheden… maakten duidelijk indruk.
Terug thuis gekomen waren we uitgenodigd bij Adrie thuis die gekookt had voor ons. Het werd een gezellige avond met veel en lekker eten en Adrie bewees nog maar eens wat voor een geweldige vrouw ze is!
Woensdag brachten we een bezoek aan de oudjes in Promosa, dit keer samen met mama, Nicky en Anne-Astrid. Na een uur gepredik stelden we ons bezoek voor en dat viel in de smaak! (net zoals de meegebrachte Belgische chocolade) Er werd gedanst en gezongen als nooit ervoor, zelfs Mitta (de verantwoordelijke die normaal wat gereserveerder is) kwam helemaal los. Er werden nooit-geziene taferelen opgevoerd en er werd ingebeeld bier gedronken waar de oudjes echt dronken van werden :) Ze leken echt door het dolle heen en wij hadden de tijd van ons leven! Tegen de middag had papa Guido een auto gefixt en kon iedereen mee naar het voetbalproject dat vandaag zijn eerste echte voetbaltraining-verfactiviteit-en danspasjes kreeg. Het liep gesmeerd en de sfeer was niet te beschrijven. Ook Wouter haalde zijn hartje op: shotten met de negerkes aan de andere kant van de wereld, welk ventje van 8jaar kan dat zeggen? Het verven was ook een succes, maar vooral een gesmodder, want preventief handelen, daar zijn Nicky en ik niet zo sterk in!
Terug thuis kropen we op tijd het bed in om ’s morgens er weer heel vroeg uit te kruipen want we vertrokken richting Drakensbergen. Het zou een lange trip worden (ongeveer 600km) maar we hadden er zin in! ‘Nooit zult gij om half 7 hier zijn’ klonk het uit de grote mond van Guido Coenegrachts. Maar wie was er om half 7 en wie zat er nog op zijn gemakske te ontbijten?
Na een lange rit van bijna 7 uren met een (kleine) omweg kwamen we aan in het ‘klein Zwitserland’ van Zuid-Afrika. (Volgens papa de Ardennen zonder bomen) Prachtige uitzichten konden ons bekoren en het werd even spannend toen we onze verblijfplaats binnenreden: helemaal afgezonderd op een modderweg reden we binnen. Maar uiteindelijk was onze eerste indruk onterecht want het was er een droomplaatsje om te slapen! Mama en papa sliepen in een echte strooien hut en hadden een douche in de vrije natuur. Wij deelden met ons vijven een mooie kamer. Maar wat kan het in Zuid-Afrika koud zijn! Dikke truien en een vuurtje waren geen overbodige luxe. Na een lekker bord spaghetti op moeders wijze waren we uitgeteld en kropen ons bedje in. ’s Morgensvroeg vertrokken we voor een fixe wandeling.. althans, dat was de intentie. Er stopte een echt ‘bakkie’ bij ons met de vraag of we een lift wilden. Natuurlijk wilden we dat! We kropen met zijn allen in de laadbak vanachter en lieten ons verrassen. We werden afgezet op een plek, een natte droom voor wandelaars. We kozen een wandeling en hoppa, daar gingen we de bergen in! Echt genoten van de mooie natuur en het niet-gezeur van Wouter (heel flink hoor!) Nadien werden we weer opgeladen door het bakkie en de dag zat er weer op. De volgende dag vertrokken we weer vroeg naar een ‘vogelshow’ maar dat kon ons niet zo bekoren. We dachten daar eens wat te zien te krijgen van die gieren, maar in plaats daarvan kregen we een ellenlange uitleg over wat die vogels allemaal kunnen. Triestig! Nadien nog een fixe wandeling gedaan, die veel langer was dan verwacht.
’s Avonds richting Boy’s Choir waar we genoten van de hemelse stemmetjes van de jongens van het knapenkoor! En toen zat ons verblijf er bijna op… maar we hadden nog iets in petto! Zondagochtend heel vroeg, nog voor de hoender kraaide, vertrokken we huiswaarts maar we stopten eerst in Spioenskopdam (wildpark) waar we konden genieten van de zonsopgang. Het eerste uur kwamen we maar bitter weinig dieren tegen, maar nadien werden we verwend met een hele troep giraffen die op aaiafstand van ons stonden! De bevrediging van mijn leven! Ook de witte neushoorn was niet langer een geheim voor ons, evenals de zebra’s en impala’s. We genoten met volle teugen, althans WIJ deden dat, de blik van de bestuurder achter ons (Guido van ’t Gazetje) sprak boekdelen… dus besloten we maar richting Potchefstroom terug te vertrekken. Sneller dan verwacht (was die omweg dan toch groter Pieterjan?) waren we terug in de Auretstraat.
Dan brak alweer de voorlaatste dag aan. We namen Anne-Astrid en Nicky mee naar onze nieuwe stageplaats bij de straatkinderen, waar we mee mochten op huisbezoek. Schrijnende toestanden werden aan ons blootgesteld: we gingen op bezoek in een ‘gezin’ dat moest rond komen met 200 Rand (ongeveer 20 euro) per maand. Een meisje van 18, graatmager kwam binnen met een baby’tje op de rug gebonden. Op de vraag waar haar ander kind van twee jaar was, antwoordde ze dat ze die had afgezet bij haar jongere zus van 16 jaar. Die verbleef in een zogenaamde ‘Hostel’ dwz: drugs, drank, prostitutie… helemaaal geen plaats voor kindjes van twee jaar dus! Maar de maatschappelijk werkster kon hier niets tegen doen omdat ze geen gerechtelijke bevoegdheid meer heeft. We zijn langs het Hostel gereden en het zag er enorm luguber en onveilig uit: een groot gebouw zonder ramen, onderverdeeld in kleine appartementjes. Verder reden we door ‘exention six’ de armste regio van Ikageng, waar we al snel terug moesten draaien omdat de straat in zo een slechte staat was… ’s middags een brood gaan kopen in de plaatselijke winkel (waar we bijna omvielen van de stank) met een pot pindakaas en een paar bananen die ons enorm smaakten. Er werden ons een paar vreemde blikken toegeworpen maar een onveilig gevoel hebben we nooit gehad. Het valt ons op dat al die waarschuwingen en vooroordelen met een korreltje zout te nemen zijn. Namiddag keerden we terug naar het voetbalproject (die mannen mogen hun handjes kussen dat ze ons hebben ;-)) dat weer een succes werd. Dan brak onze laatste avond aan die we samen al etend en veel drinkend doorbrachten! Conclusie van het verblijf: veeeel te kort! Er is hier zoveel te zien en te beleven, acht dagen is echt te kort. Zelfs wij, na bijna vier maanden hebben het gevoel dat het te kort is! Maar het was leuk om vertrouwde en bekende mensen terug te hebben en vooral ook om te tonen hoe het hier is om te leven. Want je kunt het toch nooit in woorden overbrengen…
Het afscheid op dinsdag gebeurde plotser dan verwacht. We waren nog volop op souveniersjacht toen we de boodschap kregen dat ze een uur eerder moesten vertrekken! Ohjee, en de koffers waren nog niet gepakt! Vlug terug naar huis gesneld, alles bij elkaar gezocht en ineens was het leeg… een gek gevoel. Maar na zes weken zien we mekaar weer!

Er zijn ook weer nieuwe foto's! eindelijk! je kan ze vinden onder de mapjes: Drakensberg, voetbalproject en week 12 en 13. http://s272.photobucket.com/albums/jj177/pieterjanarnauts/

lekker bly! en tot over 5 weekjes!