verslag voetbal en bezoek ikageng

Verslag: België-Nederland in Zuid-Afrika

Het was een bloedhete maandagavond, de spanning was te snijden en de blikken stonden op oneindig. Het was die avond dat het moest gebeuren, het land der Ollanders zou ten onder gaan… Het groepsgevoel bij de Belgen zat goed, men pepte elkaar op, gaf raad, bleef positief en vooral… het geloof in het victorie kraaien was er!
Na een korte, maar pittige opwarming werden de manschappen nog éénmaal bij elkaar geroepen. De regels werden duidelijk gemaakt en de teamopstelling werd in de praktijk gebracht. Aan alles was gedacht en de tactiek was enorm strak. De Belgen stonden nog nooit zo stevig in hun schoenen als die ene avond daar te Potchefstroom.

Het fluitsignaal werd gegeven en de eerste baltoetsen waren een feit. De Ollanders kwamen helemaal niet in het stuk voor en werden van het kastje naar de muur getikt. Men wist niet wat men zag, die avond… Al gauw werd er een aanval opgezet vanuit de Belgische verdediging. Arnauts P. zag Lijnen B. op een tactvolle manier achter de Ollandse verdediging door lopen. De bal werd gegeven en Lijnen bracht in één vloeiende beweging de bal laag voor doel, daar stond Alen M. aan de eerste paal om zijn eerste doelpunt te maken, 1-0. De euforie was enorm in het kamp der Belgen.
De Ollanders kregen de wedstrijd niet onder controle en dit was duidelijk te merken in het dikwijls domme balverlies door Pieters EJ. Een jongen die normaal toch wel wat over voetbaltalent mag beschikken. Maar de intimidatie lag hem zo hoog dat zelfs hij geen poot aan de bal kreeg.
Ondertussen belandden we in de 14de minuut van de wedstrijd. Weer een aanval van de Rode Duivels. Arnauts met de bal aan de voet iets voorbij het middenveld. Hij zag Lijnen weer achter de verdediging duiken, met een magistraal opwippertje bereikte de bal het hoofd van Lijnen die deze kans niet onbenut liet. Hij kopte de 2-0 tegen de netten… De Ollanders waren onder de indruk en terecht!
Het was een boeiende wedstrijd waar er goed werd gescoord. Tijdens de rust was de stand 5-3 in het voordeel van België. De overwinning werd al geproefd in menige monden van de landgenoten en supporters.

De tweede helft werd op gang gefloten. De Ollanders kwamen strijdlustig uit de kleedkamer, maar de Belgische verdediging hield goed stand en de aanval stond nog steeds zo scherp als een mes dat boter in twee klieft.
Er werd langs beide kanten nog vier keer gescoord tot dat het noodlot toesloeg. Een putje in het hobbelige gras velde Arnauts in de laatste speelminuten. De linker voet sloeg om en men hoorde het kraken tot in de tribunes. (Luc Nilis was er niets tegen) Arnauts werd afgevoerd en de wedstrijd stil gelegd.
In het ziekenhuis stelde men vast dat er een ligament in de enkel bijna of helemaal was afgescheurd. Gevolg: zes weken uit de strijd waarvan twee weken in de gips en vier weken fysiotherapie.
De wedstrijd had zijn tol geëist, maar het was de moeite waard want de Belgen versloegen de Ollanders met een schitterende 9-7, die avond…

Uw reporter ter plaatse: Arnauts Pieterjan


Uitstap Ikageng

Even een verslagje van een dag die ik tot nu toe de mooiste maar ook meest confronterende vond.
Afgelopen donderdag ben ik de hele dag op pad geweest met de maatschappelijke werkster in Ikageng, een nabij gelegen township. We gingen er op ‘huis’bezoek (eerder golfplaten bezoek) bij kandidaat-pleeggezinnen, kijken of hun omstandigheden wel ‘voldoen’ om een kind op te nemen. Onderweg naar daar was het een sport om de ‘putholes’ (diepe gaten in de grond) te ontwijken, de berg in eerste vitesse proberen op te komen en te zorgen dat we niet over slapende honden zouden rijden… Onmiddellijk toen ik uitstapte kwam er een zwerm kinderen om me heen, vragen wat ik daar kwam doen, ik was, waar ik woonde. Als ik dan trots mijn eerst geleerde woordjes in hun taal ‘het Tswana’ tevoorschijn toverde en zei dat ik een ‘social worker’ was, kon ik helemaal niets meer fout doen. De kinderen leerden mij een spel dat ze op straat speelden, met een zelf geïmproviseerde bal (een plastieken zak, gevuld met handdoeken) en we waren vertrokken voor een paar uren. Met een glimlach stapte ik de auto terug in. Op zoek naar het volgend huisje: het verwonderde me dat alle huisjes (hier noemen ze het ‘checks’) ook een nummer hebben! Ze hebben amper een dak boven hun hoofd, maar een nummer is er dan weer wel! Onderweg kwamen we een agressieve tante tegen die vond dat we moesten ophoepelen omdat we er niets te zoeken hadden. Even schrikken, maar altijd vriendelijk blijven lachen want als blanke sta je in de minderheid, sowieso. Bij onze volgende stop ging ik wat rondwandelen en begon wat met de mensen te kletsen. Ik zei dat ik dorst had en vroeg waar ik wat kon halen om te drinken. Dat bleek in een ‘trunk-shop’ te zijn: een man die achter tralies staat, een paar repen chocola en wat ‘cooldrinks’ verkoopt die hij vervolgens voorzichtig onder de schuif doorsteekt. Terug buitengekomen vroeg een stoere boy zich af waarom ik geen cola voor hem gekocht heb. Ik dronk een slok en gaf hem de rest: een gejoel en gejuich ontstond: ik heb hem de man van de dag gemaakt! Even verderop zag ik iets wat op een kerkje moest lijken. Ik ging een kijkje nemen en schrok toen ik binnenkeek: het zat er vol kleine kinderen! Ze zaten allemaal op één lange bank, het enige meubilair aanwezig in de ruimte. Ze zagen er allemaal vuil en onverzorgd uit. Er was één dame die een beetje toezicht hield en ik verbaasde me ervan hoe goed de kinderen naar haar luisterden. Er was geen speelgoed, geen tafels, geen stoelen, geen bord, geen slaapplaats… helemaal niks! Ik weet niet of de kinderen er verbleven of dat het een dagopvang was. Nadat de kinderen een liedje zongen voor me, vertrok ik met een week gevoel. En een boos gevoel. Hoe kan het nu dat ik er zelf moet achter komen dat zoiets bestaat? Waarom zeggen ze mij dat niet, waarom mag ik daar niets komen doen in plaats van oude bejaarden te entertainen of dossiers samen te vatten?
We vertrokken weer verder, nu richting begraafplaats. Nooit in mijn leven zoveel dode mensen bij elkaar gezien! Bij de meeste was er niet eens een grafsteen te zien. Elke zaterdag worden het aantal doden van de week, meestal door de gevolgen van aids, allemaal tesamen begraven. En dat zijn er wekelijks een hele hoop… Aids blijft hier de grootste doodsoorzaak, ondanks alle campagnes en gratis condooms die je overal vindt.
Na nog een paar huisbezoeken in stinkende en snikhete ‘checks’ ben ik toch blij dat Janine zegt dat we terug naar huis gaan. Ik voel me een beetje vuil en ben eigenlijk enorm gefrustreerd over het vele werk dat we er zouden kunnen doen en het feit dat we dat nu pas gezien hebben. Want alleen als blanke, buitenlandse, naar zo een plek gaan zou hetzelfde als een zelfmoordgedachte zijn! Maar nu ben ik dus vastberaden om daar iets te doen, ook al heb ik nog maar twee maanden, als ik op zijn minst al maar een aanzet kan geven tot iets, zou ik al heel tevreden zijn!

nieuwe foto's onder week 7 en 8, weekendje Warmbath en weekendje Dimalachite: http://s272.photobucket.com/albums/jj177/pieterjanarnauts/