Finale voetbalproject en 21 in Zuid-Afrika

Het was kwart voor 6 in de ochtend toen de wekker van Pieterjan afliep. Na een lange nacht organiseerwerk samen met Maarten kwam ik wonder boven wonder na nog geen twee minuten uit mijn bed, aangekleed en al! (jaja Zuid-Afrika doet toch precies iets met ne mens…) Om kwart na 6 vertrok het duo Maarten en ik voor de eerste keer die dag al naar de school in Ikageng om al wat materiaal klaar te zetten voor de “Big Day”.
Het werd half 8 en er moest nieuw werkvolk gehaald en gebriefd worden. Hophop terug naar huis en met twee overvolle auto’s reden we meteen weer naar het schooltje. Hier werd er met man en macht gewerkt om alles tegen 11 uur klaar te krijgen, want dan werd het startschot gegeven van de grote finale dag.

Eindelijk was het zo ver, een paar uur later en 400 kinderen rijker kon het spektakel beginnen. Ploegen werden gevormd, competitie gestart en dit allemaal in eerste klasse voetbal outfits. Een lust voor het oog en onder de commentaar van Arnauts P. aan de micro een streling voor het gehoor :). De competitie kreeg meer en meer vorm en de toppers werden al gauw duidelijk. Colombia, Zimbabwe, België en Brazilië waren de vier teams van het tornooi. Maar enkel twee ploegen mochten en konden de finale spelen. Na een spannende voorronde was het zo ver… de FINALE.
Deze finale werd gespeeld tussen Colombia en Zimbabwe en dit onder leiding van het scheidsrechtersduo: Alen M. en Lijnen B. Vooraleer de finale op gang werd gefloten werd er nog een prachtige dansopvoering getoond aan het grote publiek. Het publiek werd klaar gestoomd voor het grote moment, le moment supreme, the moment of truth!
Onder luid gejoel, geschreeuw en een dikke streep muziek kwamen de twee titanen naar voren, Zimbabwe en Colombia. Eerst nog het Zuid-Afrikaanse volkslied zingen uit volle borst en dan kon de finale echt beginnen. Ondertussen was er een gastcommentator in actie geschoten en becommentarieerden heel de wedstrijd in het Tswana, prachtig om te horen maar spijtig genoeg verstaan we er geen bal van…
Na een mooie wedstrijd, beëindigde Lijnen B. de partij en de eindstand was 4-0 in het voordeel van Zimbabwe. Proficiat mannen!

Na een prachtige dag, in de hete Afrikaanse zon begonnen de buikjes van menig kinderen te rommelen. Oplossing: Hot Dogs! Met meer dan 400 kinderen, leerkrachten en ouders stond men aan te schuiven voor het bemachtigen van “ne hete hond”. Al goed dat het werktempo onder leiding stond van Coenegrachts zodoende elk mondje tijdig gevuld werd zonder brokken te maken zoals momenteel in Johannesburg...
De kers op de taart werd gezet en men mag spreken van een groot succes van het voetbalproject! Proficiat Lien, Evert, Bram en Maarten!

Meer weten over het voetbalproject ga dan naar: http://www.voetbalprojectzuidafrika.com

Nieuwe foto's zijn er onder de mappen: week 14 en 15, Finale dag voetbalproject en verjaardagsfeestje Kirsten. http://s272.photobucket.com/albums/jj177/pieterjanarnauts/

verslag van kirsten over haar feestje komt nog (na de roes...)

21 in Zuid-Afrika
En dat hebben ze hier geweten! Want 21 worden doe je maar één keer, dat vieren in Zuid-Afrika nog minder. Omdat we krap bij kas zaten besloten we een ‘typische’ Zuid-Afrikaanse braai te houden, dwz: iedereen brengt zijn eigen vlees en drank mee en de gastvrouw (ik) zorgt voor de slaatjes. Althans, dat is de traditie bij de blanke Afrikaanse bevolking… Uit voorzorg toch maar naar de Pick n Pay gegaan voor wat reserve te hebben voor de mensen die het vergeten zouden zijn. We verwachtten rond de 20 mensen…
In al mijn enthousiasme nodigde ik ook het buurmeisje uit die gretig inging op mijn voorstel(niet wetend wat dat voor gevolgen zou hebben) en ook Steffie en Joris waren voor de gelegenheid helemaal uit Bela Bela afgekomen (waarvoor dank). Rond 7u kwamen de eerste gasten al toe, maar de braai zelf liet het afweten. Bram zijn geduld en zijn honger speelden hem parten (‘kom, we smijten alles gewoon in de pan’) maar gelukkig was onze vriend de Ethiopiër een doorzetter van formaat en na een half uurtje smeulden de kolen van de braai en konden we eraan beginnen. Ondertussen was ons braaihok aardig volgelopen met mensen waarvan ik de helft maar kende en die nog minder wisten dat ze er waren voor mijn verjaardag :) Ook hoorden ze niet tot de blanke Afrikaanse bevolking, wat wil zeggen dat ze niet op de hoogte waren van de traditie om eigen vlees en drank mee te nemen.. maar geen erg, wie geeft wat hij heeft is het waard dat hij leeft en uiteindelijk was ieders maagje toch een beetje gevuld. Onze zwarte buren hadden er duidelijk zin in want al snel werden de eerste danspasjes gezet. We besloten een deal te maken wat betreft de muziek: één cd van hun, één cd van ons en zo de hele avond voort. Na één cd van ons was er voor hen de lol al af en werd er unaniem besloten om alleen maar ‘zwarte’ muziek te draaien. Sterker nog, de hele avond lang werd er een variatie tussen enkel drie nummers gedraaid! Maar nooit in mijn leven heb ik mij zo geamuseerd op drie patatten van nummers als die avond! Er werden dansmoves uitgewisseld, wat bij sommigen al beter aansloeg dan bij anderen…
Waar het vandaan kwam weet ik niet, maar de alcohol bleef vloeien en iedereen was gelukkig. Er kwamen zelfs verborgen kantjes naar boven, zo werd onze schuchtere huismaat Sonele plots gebombardeerd tot player van de avond, iets dat hem blijkbaar goed afging. Iedereen gelukkig, tot het moment dat DJ Neil met zijn zat hoofd tegen mijn zatte neus tegen 90 per uur landde en ik even sterretjes zag… Ook PJ had weer brute pech, hij gleed uit over een plasje niet-opgekuiste-gemorste-semi-sweet-white-wine en sloeg er zijn gevoelige enkel mee om. Geen risico genomen en richting hospitaal gegaan waar ze hem naar huis stuurden met een flink ingetapede voet en een stel krukken… Naderhand gezien bleek het nog mee te vallen en intussen huppelt hij weer vrolijk rond.
Tegen een uur of één was het huis een beetje leeggelopen, maar we waren nog niet moe! We besloten nog voor een laatste keer (althans voor Bram en Maarten die de dag nadien naar huis vertrokken) naar Midknights te gaan. Tot zover ik nog weet was het daar een leuke boel, maar tegen half 5 was het wel mooi geweest. De volgende dag zou Adrie ons immers rond 11u oppikken voor koffie en gebak en dan moesten we toch een beetje fris zijn. Thuisgekomen stak er ‘iemand’ de hele oven vol pizza’s en fishsticks en ging vervolgens slapen.. nogal een geluk dat er nog andere mensen wakker waren. De volgende ochtend werd er op de deur geramd ‘over een half uur is Adrie hier!’ Doeme, dat hoofd deed zeer…
Het werd nog een hectische dag: koffers pakken en naar de luchthaven vertrekken om afscheid te nemen van onze Belgische vrienden. Met een bijna gemiste vlucht en veel pijn in het hart namen we afscheid en keerden we terug naar ons ondertussen behoorlijk lege huisje in de Auretstraat…