toppertjes van de week!

Een maand is inmiddels voorbij gevlogen! Intussen zijn we al wat ingeburgerd in het Zuid-Afrikaanse leventje, durven haast al zeggen dat ‘het zijn gangetje gaat’… in hoeverre dat hier kan natuurlijk! Hier een overzichtje van onze ‘topmomenten’ van de week!
‘Snoek en Bierfees’: Groot feest van het ‘Dienssencentrum vir Bejaardes’ waar we moesten opdienen. Met ons beste pak aan slaagden we er in de oudjes te bedienen zonder smossen! (We geven toe, wel met een beetje gezeur achter de schermen). Hard gewerkt en blij dat we terug in ons bedje konden kruipen. Wat ons opviel was dat er geen enkele zwarte persoon op het feest was, nochtans heeft dit Dienstencentrum ook een setting in Promosa (een zwart township) Of jawel! Er waren wel 4 zwarte dames… aan de afwas.
Avondje stappen: vooral een toppertje voor Pieterjan want voor mij was het feesje al afgelopen om 1 uur (gewoon vermoeidheid). PJ landde om half 6 wat op zich geen probleem is, ware het niet dat we naar Pretoria vertrokken om half 9 ‘s morgens! Na een tukje in de auto onderweg te hebben gedaan, kon hij er weer tegenaan en het was weer een prachtige dag! Adrie (onze contactpersoon) nam ons mee naar eerst een groooot shoppingscentrum (die Rrrranden hebben gerrrold!) vervolgens naar het ‘Voortrekkersmonument’ waar ik oprecht geïnteresseerd was in de geschiedenis van dit land. (Wie had dat ooit gedacht!) Later ook nog naar het Parlement gegaan en echte Afrikaanse marktkraampjes leeg geshopt (met echte Afrikaanse aanklampende verkopers). Op de terugweg onze hoogstaande zangsondes aan het oor van Adrie bloot gelegd en zij heeft op haar beurt laten zien dat een dame op leeftijd wél kan autorijden…’s Avonds werden we uitgenodigd door onze buren die gekookt hadden voor ons. We deden ons best om het lekker te vinden en brachten hen ook de Belgische ‘Jump-cultuur’ bij :)
Stage bij de bejaarden in Promosa: dit was écht een toppertje! Wat een zaligheid om daar stage te mogen doen.. Echte Afrikaanse mama’s op leeftijd die ons verbaasden met hun fysieke toestand! Er werd gelachen, gezongen en gedanst en dit al vanaf 10 uur ’s morgens. Ook wij moesten er aan geloven en het Belgisch volkslied zingen voor de hele groep. Pieterjan heeft een goede stem en vooral… hij kan toon houden! Maar zelfs dat hielp niet in combinatie met mij.
Volgende week moeten we een voorstelling geven over België, de week erna gaan we ‘zitdansen’ en we hebben ook al een uitje naar het shoppingscentrum gepland!
Een dalmoment deze week was toch weer ‘Hospice’, het schooltje met de ‘Tswana’ sprekende kleuters en peuters. Ik heb voor de eerste keer op het punt gestaan om het op te geven en gewoon weg te gaan… Als dat niet erg is! Knutselactiviteit voorbereid rond Pasen: grote paaseieren getekend en uitgeknipt (heel het kot aan het werk gezet) met als doel ze dit te laten versieren met stukjes papier (op vraag van de vrijwilligers daar, om de vaardigheid van het knippen plakken bij te brengen) Daar aangekomen: geen scharen, geen lijm, geen papier. Ik kon niet eens uileggen dat het paaseieren waren en géén maskers (zoals de kinderen dachten). Dan wilden we ‘zakdoekleggen’ spelen, kregen niet eens uitgelegd dat ze in een kring moesten gaan staan. Ik naar binnen, hulp vragen ( ze stonden met zijn 5’en in de keuken), niemand reageert. Af en toe komen de vrijwilligers naar binnen en dan slaan ze de kinderen met een stok of knijpen ze met hun nagels in hun oortjes en gaan vervolgens weer weg. Als toekomstige opvoeders in spe is het echt moeilijk zoiets te zien! En daar sta je dan met als je mooie pedagogische vaardigheden, vers meegekregen van school… ’t Is echt enorm frustrerend en ik weet gewoon niet wat mijn meerwaarde als opvoedster daar is. Nochtans is ons beloofd geweest met de maatschappelijk werkster mee te mogen op huisbezoek, maar dat is intussen ook alweer 3 weken geleden. Het is moeilijk om niet negatief te zijn naar de mensen die daar werken toe, want het zijn vrijwilligers, ze zullen het goed bedoelen en het zal cultuur zijn zeker!
Doe je ogen dicht en denk aan een schooltje in Afrika… daar zijn wij geweest vrijdag! Dat was echt geweldig! We mochten een groepssessie geven in een groepje van zes jongeren tussen 13 en 15 jaar. We mogen dat 1 keer per maand daar doen, de sessies gaan over ‘ wie es ek (wie ben ik)’, het hanteren van emoties etc. Heel tof! Het was een schooltje, gelegen in the middle of nowhere na een paar afgelegen grindwegen te zijn afgeslagen. Onderweg gewoon giraffen gezien, niet te geloven he! Het waren allemaal zwarte kinderen die daar zitten aan veel te kleine banken in veel te kleine klassen. Heel lieve kinderen, die in het begin erg verlegen en onwennig waren maar een partijtje ‘soccer’ (voetbal) op een dor voetbalplein kan wonderen doen! (zeker met een roodharige keeper die er niks van bakt).
Gisterennamiddag + avond onszelf getrakteerd op een paar cocktails, die onze goede vriend en noorderbuur Kees niet goed bevallen zijn. Een paar hechtingen en een open arm na een valpartij vannacht (‘Ik had het gat in de weg niet gezien’) bezorgde hem een flinke kater vandaag!
Vanavond is het hier Braai met onze nieuwe vrienden, de buren!
Het gaat ons hier dus goed, met zijn vele ups en kleine downs!
Dankjewel voor de vele en leuke reacties.
Foto’s komen er weer aan, dus houd de site maar in de gaten! (ook bij foto s van ‘hospice’ komen nieuwe foto’s te staan!) check: http://s272.photobucket.com/albums/jj177/pieterjanarnauts/
Heel vele groetjes uit het regenachtige Potchefstroom!